Indrukwekkend...

Hier even een rustig internetmomentje in een stad die werkelijk ontploft. Wat een mensenmassa hier. De toets van het uitroepteken werkt hier net, maar dat zou wel op zijn plaats zijn. Maar goed, first things first.. waar was ik gebleven.

Het is heel onwerkelijk dat het olifantenproject alweer achter de rug is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zorgen voor Commely stiekem wel een beetje mis. Maar dat komt ook vooral doordat ze de laatste dag zo opvallend reageerde op het fruit. Deze week zijn er weer nieuwe vrijwilligers naar het olifantenproject gegaan en ik heb ze gevraagd of ze ook fruit voor haar willen kopen. Hopelijk krijgt ze de komende dagen dus nog wat meer vitamientjes.

Zaterdagavond ben ik opnieuw naar de Perahera gegaan. We wilden een plekje op de stoep tussen de locals bemachtigen, maar dit was nog knap lastig. Het was al ontzettend druk (uren voordat het zou beginnen) en de stoepen waren al vol. Bij ons clubje van 3 meiden (allen Nederlands) schoven uiteindelijk ook nog een Israelisch meisje en een Sri Lankaanse jongen aan. Hij babbelde wat met de andere locals hier en uiteindelijk hebben we een plek op de stoep kunnen bemachtigen aan het einde van de parade. Tja en daar zaten we dan op de grond, met onze rug tegen de gevangismuur aan waar het stonk naar urine.... :S En we moesten nog 3 uur wachten voordat de optocht zou beginnen, ahum. Maar toen het eenmaal begon hadden we wel eersterangsplekken. De optocht was opnieuw heel mooi, wel precies hetzelfde als de dag ervoor, terwijl werd gezegd dat het anders zou zijn, maar het bleef mooi. De stad uitkomen was dit keer een veel groter avontuur omdat we nu echt midden in de stad stonden en de gehele mensenmassa in 1 keer in beweging kwam. De dag ervoor stonden we aan de buitenkant en konden na 1 zijstraat al een tuctuc vinden. Mam jij was al 10 keer flauwgevallen in die drukte haha. Uiteindelijk na flink afdingen nog wel een tuctuc gevonden die ons voor een mooi prijsje terugbracht naar het vrijwilligershuis. Zondag heb ik voor het eerst een beetje uitgeslapen, half 9, jippie. En daarna had ik een heerlijk luilekkerdagje bij het zwembad.

Op maandagochtend vertrokken we naar het vrouwenopvanghuis. Ik had vooraf best negatieve verhalen gehoord over de verlegen meisjes die geen woord zeggen, de strenge sisters, het vieze eten, het vieze verblijf, het rivierwater uit de douche enz, dus ik was best een beetje nerveus. Nou, het viel allemaal reuze mee. Sterker nog, ik voel me heel goed daar. Oke, er lopen beesten rond in onze slaapkamer (er is een rat gespot, maar ik hoop em niet tegen te komen), het water dat uit de kraan komt is niet wit/doorzichtig, het eten is inderdaad goor (sorry ik weet geen beter woord), maar de mensen en het project zijn in 1 woord super. Maandagochtend heeft Kelly (het Nederlandse meisje waarmee ik bij het vrouwenopvanghuis verblijf) mij rondgeleid en alle gebouwen en vertrekken laten zien. Het is allemaal vrij primitief en dan vooral de keuken. Jeetje... Het voelde wat ongemakkelijk om overal rond te kijken en de communicatie is ook vrij lastig. Er zijn maar enkele meisjes die een beetje Engels kunnen. Bij de lunch zit iedereen aan een grote tafel en wij zitten apart (soms met de sisters). Dat voelt en is heel ongelijk, maar het is niet anders daar. Smiddags hadden we onze eerste les. Ik had vn de vorige vrijwilligers gehoord dat je 2 meisjes krijgt en zij dat de eerste week ontzettend verlegen zijn en geen woord praten. En wat kregen wij: 25 giebelende meisjes die na een uurtje alles behalve verlegen waren. We hebben eerste geknutseld en op kaarten onze naam en leeftijd geschreven om ons daarmee te kunnen voorstellen. Alle stickers die ik had meegenomen waren in no time op en de knutselspulletjes werden ook direct volop gebruikt. Dat was al super leuk en de eerste contacten met de meisjes werden gelegd. Ze probeerden mn naam uit te spreken en ik die van hen en ze wilden steeds aan me zitten. Daarna hebben we liedjes gezongen en spelletjes gedaan in een soort kring. Ze hebben zo om ons gelachen, ook wel uitgelachen denk ik, maar niet op een vervelende manier. Ach zolang zij maar lol hebben. Ik was zo blij te zien dat de meisjes gelukkig en blij overkwamen, want ik was best bang voor wat ik zou zien. Alle meiden daar hebben natuurlijk een vreselijk verleden van verkrachtingen, misbruik en mishandeling, maar ze worden in het shelter echt goed opgevangen. We hebben nog niet gewerkt met de zwangere meisjes, maar dat komt waarschijnlijk nog wel. Het is zo bizar om te zien dat al die meiden op zo'n jonge leeftijd zwanger zijn. Het jongste meisje is 13 jaar en 6 maanden zwanger. Er wordt niet gesproken over het verleden, tenzij de meisjes dit zelf willen, maar het Engels is daar veel te slecht voor. Na onze les riepen vele meisjes ''God bless you'' en ''Buddhasaranari (Buddha bless you), en vervolgens gingen de oudste meisjes voor ons knielen en onze voeten aanraken. Ik wist even echt niet wat me overkwam en voelde me super ongemakkelijk. Het voelt zo ongelijk en dat is nu juist niet wat ik wil. Ik wist ook niet wat ik terug kon doen als teken van respect, maar dat ga ik zeker nog proberen te achterhalen. Toen Kelly en ik net wat zaten bij te komen van de les, kwam een sister paniekerig gebaren dat er 2 meisjes weg waren. Er bleken na de les 2 meisjes weggelopen te zijn. Een groep van de meisjes en een sister zijn hun direct gaan zoeken, maar ze zijn niet gevonden. De politie is nu ook ingeschakeld en zodra ze worden gevonden worden ze voor het weglopen voor de rechter gebracht. De rechter beslist dan of ze terug mogen komen. We hoorden later dat de twee meisjes pas net 3/4 weken in het opvanghuis waren en dus nog niet gewend waren aan de regels en gebruiken. Hoogstwaarschijnlijk hadden zij problemen met loverboys en nu is iedereen dus bang dat zij daar naar toe terug zijn. Ik was eerlijk gezegd best van slag. :-( Iedereen was paniekerig. Het hek is open, dus de meiden kunnen weg, maar ze zitten hier voor hun eigen veiligheid. Tot vanmiddag was er nog geen nieuws.

Vanochtend hebben we een Engelse les voorbereid. :-) Een klasje van 4 meiden hebben we geprobeerd allerlei delen/ledematen van het menselijk lichaam te leren in Engels en daarna hebben we gewerkt met de Engelse boekjes. Ook hebben we nog memory gespeeld. De meisjes waren zo lief, ze plakten ontzettend aan en via het meisje dat een beetje Engels spreekt wilde ze van alles weten. Ze vroegen naar mn familie en toen heb de foto van mn ouders, zusje en zwager laten zien (echt super leuk de foto zussie, hij kwam gelijk van pas). Ze vonden het geweldig, pap ze vonden je beautifull haha. En Rody vonden ze ook geweldig. Zo leuk, de groenten die ik hen in het Engels probeerde te leren, leren zij mij in het Singalees. 1 meisje heeft een bootje van papier voor me gemaakt en ze heeft mijn naam in het Tamil en Singalees opgeschreven. Echt mooi die krulletjes, maar zo ingewikkeld, natekenen lukt niet haha. Een ander meisje wilde weten weljke geloof ik had, 1 van hen was Tamil, de andere Boeddhistisch en zijzelf Christen. Nou toen ze hoorde dat ik Katholiek was, was ik direct goedgekeurd voor haar. Kortom, een hele bijzondere en fijne dinsdagochtend. Na de lunch zijn we naar Kandy vertrokken. Ik heb hier afgesproken met twee meiden en vanavond slapen we bij het gastgezin waar zij de afgelopen 2 weken al sliepen. Morgen is namelijk een bijzondere dag. Het is heir een feestdag en op de school waar zij gewerkt hebben is morgen een groot feest. Er worden allemaal spullen uitgedeeld van donateurs en het is zelfs zo groot dat de nationale televisie er ook komt. Toen ik hoorde van hun project en hun enthousiasme erover heb ik besloten dat ik ook iets voor de arme kindjes wilde doen. In overleg met de meiden en de schoolleiding hebben we ondergoed en sokken gekocht voor alle 250 kinderen. Dat was iets wat zo nog keihard nodig hadden. Dat gaan we dus morgen uitdelen. Ohh ik heb er zo veel zin in en ik ben zo benieuwd. Het is een school voor arme kinderen bovenop een berg en ik ben ontzettend benieuwd naar de koppies als we de spullen uitdelen. Morgenavond gaan we dan naar de laatste avond van de Perahera. Dat is de belangrijkste dag waarop alles en iedereen bij elkaar komt. Mogren kan niemand de stad goed in en uit komen en mensen liggen vanacht al op de stoepen hun plekje veilig te stellen. Als ik nu buiten de drukte al zie voor de eennalaatste dag, dan word ik een beetje bang voor morgen. Je kunt nu namelijk al niet meer normaal op de stoep lopen, wat een gekkenhuis. Ik wilde eigenlijk nog even op pad om dingen voor de shelter te kopen, maar je kunt de winkels nu ook amper in. Ik ga zo een poging wagen om naar een restaurant te gaan en daar een hapje te eten en daarna vertrek ik naar het gastgezin, spannend....

Hopelijk tot snel weer. En stuti (bedankt) voor alle leuke reacties :-)

ps: mn rug is trouwens weer helemaal goed hoor... ik lig nu op 2 stromatjes op een plank met pootjes ;-)